Eierstokjes.

Donderdagmiddag.
De werklust (of was het toch iets anders?) had me vleugels gegeven. Ik zat verdorie een kwartier te vroeg voor de dichte deur. Nou ja, zitten.......
Er stond niet bepaald een lekkere stoel voor mij klaar. Wel wat natte stenen. Maar ja, dat trok behoorlijk frisjes op naar mijn goddelijke achterste.....
Om de zaak in balans te houden kwamen Big Sister en haar collega een kwartier te laat.: personeelsetentje, sorry, sorry......

Die middag ben ik voornamelijk bezig geweest met het schrijven van cv's. Echt geen onaardig werk. Meer dan genoeg thee, een mevrouw die op een stoel moest staan omdat ze jarig was.......
Gepraat over Valentijnskaarten voor de directeur, handel op Marktplaats, nepgeurtjes. Er kwam geen einde aan.
Het kwam mij bekend voor.
Dát was is dus kwijtgeraakt: het gedoe met collega's, het gewauwel, het geouwehoer.

Vrijdagmiddag was ik weer stipt op tijd. Ik wou even de puntjes op de I zetten.
Dat werd niks dus.
Van de mensen van wie ik de CV moest maken, hadden er maar twee een volledige CV naar ons gemaild. De rest had, ondanks herhaald aandringen niks gedaan.
Ik heb de CV's afgemaakt voor zover dat kon.
Ondertussen was Big Sister erg aanwezig. Was het de koffie? Waren het de hormonen?
Ze had het over rammelende eierstokjes en sprong bij langsparaderende borstkassen bijna óp de vensterbank.
Ze deed me heel erg denken aan hoe ik zelf ook ooit was: zeer aanwezig. Een prima werker maar oproerkraaier eerste klas.
Het sneeuwde. Ik had er geen last van. Ik ging lachend naar huis.
Nu eerst de voorjaarsvakantie doorkomen.
Kijk, dat is pas echt werken.

De werkende mensch.

Die nacht heb ik ettelijke sneeuwvlokken voorbij zien komen.
Ik heb ze ook weer zien smelten.
Ik deed het tien kleuren in de broek. Of misschien wel meer.
Van de stress had ik zelfs keiharde, dodelijk vermoeide wangen.
Leerpuntje .
Was de coach mijn blokkade? Nee.
De sociale dienst? Nee.
Ik was het zelf.
Verstijfd van wantrouwen.
Niet erg verstandig.
Dat moet anders.
Nou ben ik al vijftig geweest dus het is maar de vraag of je zoiets dan nog kunt leren.

Precies 8.15 stapte in bij Big Sister in de auto. Op weg naar de mensen voor wie we cv's zouden maken.
Wat was het geval:
Door de kredietcrisis wordt er op dit moment te weinig werk aangeleverd om alle mensen die een reintegratietraject volgen aan het werk te houden. Gevolg is dat die mensen dus in een kale kantine moeten gaan zitten wachten tot er weer werk binnenkomt. Hebben ze een contract voor 40 uren, mogen ze 40 uren zitten. Alhoewel de soep ook weer niet zo heet gegeten wordt. Mensen mogen dus eerder naar huis. Een deel van de groep is tijdelijk overgeplaatst naar een ander bedrijf en zit daar aan een lijn dingen in en uit te pakken voor een groot schoenenbedrijf. Voor deze mensen gaan we aan de slag.

Het zijn laaggeschoolde mensen maar wel met een goede motivatie. Stuk voor stuk harde werkers. Eigenlijk onbegrijpelijk dat ze geen werk hebben. Zonde ook.
Ze zijn niet boos over het feit dat er geen werk is. Ze lijken het niet erg te vinden dat ze van bedrijf naar bedrijf gesleept worden. Ook in dit bedrijf zitten ze namelijk maar 3 dagenlang.
Ik begrijp hun passiviteit nauwelijks. "Tja, wat kun je eraan doen, he?"
Hebben ze al zoveel meegemaakt dat ze er niet meer in geloven?
Hun machteloosheid raakt me.
De paniek bij het reïntegratiebedrijf ook.
Wezenlijk is het gewoon een grote puinhoop waardoor deze mensen straks weer volledig in de knoei komen. Niet echt een motiverende ervaring. Voor niemand. Deze mensen van goede wil moeten zo gauw mogelijk bij een regulier bedrijf aan de slag, al dan niet voorzien van een flinke zak met geld voor de werkgever.

We vullen de cv's in voorzover dat kan en gaan daar donderdag mee verder op kantoor.
Ik moet toegeven dat ik mijn eerste echte kennismaking met de "werkmensch" niet de beroerdste vond. Sterker nog: ik vond het boeiend. Ingewikkeld, hier en daar vervelend, maar ook boeiend. Niet eenduidig slecht maar zeker ook niet eenduidig goed.
Grijs eigenlijk.

Mijn mail was om moverende redenen in het spamfilter blijven hangen. Lekker handig is dat.
Ik hoop maar dat dat niet weer voorkomt.

Ik heb die nacht geen enkele sneeuwvlok geteld, god zij dank.

Opperpleepoetser: grootse perspectieven.

Had ik iets gezegd over dat ziek worden peanuts is vergeleken met gezond worden omdat je als zieke beschikt over een netwerk van mensen die het goed met je voor hebben en je dat netwerk niet hebt als je gezond bent?
Dat heb ik gezegd.
En om heel eerlijk te zijn weet ik natuurlijk niet of het ook inderdaad zo is. De tijd zal het leren.
Wezenlijk heb ik jarenlang geleefd onder het regiem van de sociale dienst. Een regiem dat er vanuit gaat dat mensen niet te vertrouwen zijn. Een regiem dat terugkrijgt wat het geeft: wantrouwen. Het is erg moeilijk vertrouwen te hebben in mensen die iets met de sociale dienst te maken hebben. Maar ik zal nu wel moeten.

Het grote reïntegratiegebeuren begon gelijk al niet goed.
Op donderdag 5 februari viel bij mij een uitnodiging op de mat voor een gesprek op 2 februari.
Hm, niet erg handig dus. Een beetje pissig was ik ook wel want ik hou niet van slordigheid. Al helemaal niet als je bedenkt dat je uitkering voor iedere onnozelheid ingehouden kan worden.
Hoezo stress?
In plaats van te bellen naar het opgegeven 06 nummer (het geld groeit bijstandsmoeders echt niet op de rug) besloot ik te mailen naar het aangegeven emailadres:

Hallo,

Zonet viel op mijn deurmat een uitnodiging voor een kennismakingsgesprek op 02 februari. Nou begrijp ik best wel dat u weet dat de krachten van een bijstandsmoeder regelmatig het goddelijke moeten evenaren, maar het lukt zelfs ij niet de tijd terug te draaien.
Vandaar dan ook dat ik u wil voorstellen de afspraak te verzetten naar een latere datum. Bij voorkeur niet op 20 februari (ik neem aan dat u deze datum bedoeld had?). Ik kan dan niet.
Wellicht is het een idee mij te bellen?

Er werd niet gebeld. Taal noch teken. Wel lag er op vrijdag de 6e aan het eind van de middag een nieuwe uitnodiging voor maandagochtend tien uur. Een mooie tijd voor een bijstandsmoeder.

Helaas niet zo'n handige dag want op deze morgen wordt normaal mijn huis gepoetst door iemand van de thuiszorg. Prachtig natuurlijk. Het is alleen wat onhandig dat ik tijdens het poetsen de deur niet uit mag van diezelfde thuiszorg.

Iets wijzer geworden, bel ik nu maar af en maak ik een afspraak voor later op de middag.

Het bedrijf waar ik naar toe mag, heet A.

A staat bekent vanwege de grote groep schoffelaars die ons openbaar groen zo mooi bij houden. Onbetaalbare mensen die natuurlijk altijd te weinig betaald krijgen.

A. is een sociale werkplaats en blijkbaar kunnen ze daar inmiddels ook iets met mensen als mij. Het klopt: ik ben een hark en schoffelen is een competentie die ik voorlopig nog niet beheers. Ik loop niet over van enthousiasme als ik bij A. door de poort loop.

Ik word opgehaald door een blond meisje dat me meeneemt naar een groen vervallen hok.

"Ja", zegt ze lachend, " dit is nou het Big Brother huis". "Zoals je ziet hebben we vanuit dit huis alles onder controle". Hoe absurd kan het leven zijn.

Binnengekomen volgt mijn eerste onmoeting met mijn coach, ik noem haar maar Big Sister.

Big Sister neemt mijn CV ter hand en vraagt direct:"Jij hebt zeker wel iets met schoonmaken, he"? Ik dacht even dat ik het niet goed hoorde. Ik heb daar tenslotte thuis zo mijn mensen voor ;).

"Je lijkt me uitstekend geschikt om hier wat mensen te begeleiden. Ze moeten leren zelfstandig wc's schoon te maken en jij kunt ze vast wel leren in welke volgorde je zoiets doet". Tja....... eh...... heldhaftig als ik was, heb ik geweigerd. Dit was het eerste en laatste stoere moment van die dag. Opperpleepoetser lijkt me nou niet echt de aangewezen opstap naar die flitsende carrière die ik hoop te vinden.

Maar goed, wat dan wel. Ik opperde nog dat er meer dan genoeg uit de psychologische tests te halen viel. Ik had toch niet voor niks twee dagen zitten zwoegen achter de computer?

Wel dus. "Jij gelooft toch ook niet in psychologische tests? Wat een onzin. Ik kan er niks mee hoor". Mooi. Weten we dat ook weer. Blijkbaar hebben ze hier banen en zoeken ze daar mensen bij. Dat iemand HBO/universitair niveau heeft, is volstrekt niet relevant. Het opvullen van banen wel. We hebben een baan voor je of we wurmen je in een baan. Lijkt het motto wel. Of het zo is? Morgen weten we meer. Morgen ga ik met Big Sister op stap. We gaan cv's invullen voor mensen die aan het solliciteren mogen. Of ik dat wel kan?

Tja, met zo'n CV.........

Hoe het allemaal begon.

In een eerste post moet je natuurlijk beginnen bij het begin.
Wie ben ik en waar ben ik mee bezig?
Ik ben een bijstandsmoeder die inmiddels Sarah al heeft gezien.
In het bezit van drie prachtige kinderen van 11,11 en 12 en in het bezit van een paar chronische ziektes en wat restverschijnselen van een vorige ziekte.
Daarnaast mag ik me ook nog drs. noemen. Vraag niet hoe het kan, maar het is zo.

Ik ben alweer bijna twaalf jaar geleden in de bijstand gekomen doordat ik ziek werd. Vervolgens 8 jaar lang keihard getraind om mezelf weer op de rails te krijgen.
En, het moet gezegd worden, afgezien van wat juridisch getouwtrek met de sociale dienst om de nodige randproblemen, heeft de sociale dienst mij tot nu toe nog nooit zwaar in de nek zitten hijgen over reïntegratie.
Op dat moment was ik daar ook volstrekt niet aan toe want ik had al moeite genoeg met mijzelf en de kinderen. Gedwongen worden om te werken zou tot de grootst mogelijke ellende hebben geleid.

Nu worden zieke mensen soms ook weer beter.
En geloof me, ziek worden is peanuts vergeleken met beter worden.
Word je ziek dan ben je bijna verzekerd van een netwerk waarvan de meeste mensen het goed met je voor hebben. Dokters, fysiotherapeuten, psychologen, maatschappelijk werkers, je bent verzekerd van een positieve ondersteuning.
Er wordt gekeken naar je mogelijkheden en onmogelijkheden en langzaam maar zeker worden je mogelijkheden uitgebouwd.

Word je beter,dan ben je op een dag weer zover dat je op je eigen benen staat en opeens word je wakker en besef je dat je hele netwerk er niet meer is. Je zorgcircuit is weg en wat is er dan nog over als je zo lang van de wereld bent geweest? Weinig dus. De vrienden die je had uit je werk zijn verder gegaan met hun leven, verhuisd of je hebt ze uit het oog verloren.
Natuurlijk, je zou kunnen zeggen dat je netwerk op straat ligt.
Maar het valt niet mee om iets van een netwerk op te bouwen als je in een zogenaamde 'prachtbuurt' woont. Het netwerk in je buurt moet ook maar net bij jou passen.
Ik hou niet van de Heideroosjes en ook niet van bier en "gezonde" maaltijden die bestaan uit pannekoeken of elleboogjesmacaroni met saus uit een pakje en gehakt.
Er zijn grenzen.
Ik denk graag na over voeding, politiek en zelfs over besturingssystemen en ben in al die jaren in deze buurt nog nooit iemand tegengekomen met dezelfde interesses.
Ik wil graag integreren, zelfs in mijn prachtwijk, maar dan wel met behoud van mijn identiteit.

Natuurlijk heb ik wel een netwerk gevonden waarin ik volledig geïntegreerd ben: het www.
Een Wereld Wijd Web! Wat wil een mens nog meer?
Nou ja, iemand om op te passen als je opeens met een kind naar het ziekenhuis moet, zou natuurlijk handig zijn.....
Maar goed, het Wereld Wijde Web.
Daar heb ik dus wel maatjes gevonden.
Eerst mensen met dezelfde ziektegeschiedenis als ik had, daarna mensen met dezelfde hobby's en passies.
Als er ergens een plek is waar ik kan zijn wie ik ben, is het wel op het internet.

Maar goed, een mens moet natuurlijk niet leven op internet alleen. Dat is niet goed, wel leuk maar niet echt gezellig. Er gaat niks boven mensen. Of, nou ja, er moet toch meer leven zijn dan dat, wat zich achter een monitor afspeelt?

Toen dan ook vanuit de sociale dienst de vraag kwam of ik misschien eens iets aan vrijwilligerswerk zou willen doen, heb ik direct ja gezegd. Het werd een prachttijd.
Ik was helemaal vergeten hoe leuk het kon zijn om onder de mensen te zijn. Gek he?
Drie ochtenden in de week heb ik gewerkt met laaggeletterden en met jongeren die wat extra zorg nodig hadden op weg naar het MBO. Helemaal mijn ding.
Daarnaast was ik inmiddels moderator op een forum geworden.
Ik draaide zeker 20 uren in de week voor de samenleving en voor mijzelf natuurlijk.
Het heeft mij veel opgeleverd. Het is goed weer onder de mensen te komen en op het forum kon ik vrijwel ongelimiteerd mijn eigen capaciteiten benutten. Heerlijk is dat.
Maar het is niet heerlijk genoeg.
Je wilt ook wel weer eens ergens verantwoordelijk zijn voor iets. Dingen uitdenken en opbouwen. En ja, je wilt gewoon beloning. Ik zat nu 20 uren per week te draaien maar meer dan dankbaarheid leverde dat niet op.

Sterker nog: het kostte geld.
Vrijwilligerswerk kost namelijk geld.
Op zich niet erg, want het draait in de wereld niet alleen om geld.
Maar het wordt wel erg wanneer je gemeente het besluit heeft genomen mensen geen vrijwilligersvergoeding te geven terwijl dit wel mag.
Mijn gemeente zet liever wat nieuwe lantaarnpalen neer dan dat ze investeert in mensen die zich positief opstellen.
Tja, dat is ook een keuze natuurlijk.

Al met al was ik rijp voor een verdere stap.
Tenminste....... dat dacht ik.