Dat heb ik gezegd.
En om heel eerlijk te zijn weet ik natuurlijk niet of het ook inderdaad zo is. De tijd zal het leren.
Wezenlijk heb ik jarenlang geleefd onder het regiem van de sociale dienst. Een regiem dat er vanuit gaat dat mensen niet te vertrouwen zijn. Een regiem dat terugkrijgt wat het geeft: wantrouwen. Het is erg moeilijk vertrouwen te hebben in mensen die iets met de sociale dienst te maken hebben. Maar ik zal nu wel moeten.
Het grote reïntegratiegebeuren begon gelijk al niet goed.
Op donderdag 5 februari viel bij mij een uitnodiging op de mat voor een gesprek op 2 februari.
Hm, niet erg handig dus. Een beetje pissig was ik ook wel want ik hou niet van slordigheid. Al helemaal niet als je bedenkt dat je uitkering voor iedere onnozelheid ingehouden kan worden.
Hoezo stress?
In plaats van te bellen naar het opgegeven 06 nummer (het geld groeit bijstandsmoeders echt niet op de rug) besloot ik te mailen naar het aangegeven emailadres:
Hallo,
Zonet viel op mijn deurmat een uitnodiging voor een kennismakingsgesprek op 02 februari. Nou begrijp ik best wel dat u weet dat de krachten van een bijstandsmoeder regelmatig het goddelijke moeten evenaren, maar het lukt zelfs ij niet de tijd terug te draaien.
Vandaar dan ook dat ik u wil voorstellen de afspraak te verzetten naar een latere datum. Bij voorkeur niet op 20 februari (ik neem aan dat u deze datum bedoeld had?). Ik kan dan niet.
Wellicht is het een idee mij te bellen?
Er werd niet gebeld. Taal noch teken. Wel lag er op vrijdag de 6e aan het eind van de middag een nieuwe uitnodiging voor maandagochtend tien uur. Een mooie tijd voor een bijstandsmoeder.
Helaas niet zo'n handige dag want op deze morgen wordt normaal mijn huis gepoetst door iemand van de thuiszorg. Prachtig natuurlijk. Het is alleen wat onhandig dat ik tijdens het poetsen de deur niet uit mag van diezelfde thuiszorg.
Iets wijzer geworden, bel ik nu maar af en maak ik een afspraak voor later op de middag.
Het bedrijf waar ik naar toe mag, heet A.
A staat bekent vanwege de grote groep schoffelaars die ons openbaar groen zo mooi bij houden. Onbetaalbare mensen die natuurlijk altijd te weinig betaald krijgen.
A. is een sociale werkplaats en blijkbaar kunnen ze daar inmiddels ook iets met mensen als mij. Het klopt: ik ben een hark en schoffelen is een competentie die ik voorlopig nog niet beheers. Ik loop niet over van enthousiasme als ik bij A. door de poort loop.
Ik word opgehaald door een blond meisje dat me meeneemt naar een groen vervallen hok.
"Ja", zegt ze lachend, " dit is nou het Big Brother huis". "Zoals je ziet hebben we vanuit dit huis alles onder controle". Hoe absurd kan het leven zijn.
Binnengekomen volgt mijn eerste onmoeting met mijn coach, ik noem haar maar Big Sister.
Big Sister neemt mijn CV ter hand en vraagt direct:"Jij hebt zeker wel iets met schoonmaken, he"? Ik dacht even dat ik het niet goed hoorde. Ik heb daar tenslotte thuis zo mijn mensen voor ;).
"Je lijkt me uitstekend geschikt om hier wat mensen te begeleiden. Ze moeten leren zelfstandig wc's schoon te maken en jij kunt ze vast wel leren in welke volgorde je zoiets doet". Tja....... eh...... heldhaftig als ik was, heb ik geweigerd. Dit was het eerste en laatste stoere moment van die dag. Opperpleepoetser lijkt me nou niet echt de aangewezen opstap naar die flitsende carrière die ik hoop te vinden.
Maar goed, wat dan wel. Ik opperde nog dat er meer dan genoeg uit de psychologische tests te halen viel. Ik had toch niet voor niks twee dagen zitten zwoegen achter de computer?
Wel dus. "Jij gelooft toch ook niet in psychologische tests? Wat een onzin. Ik kan er niks mee hoor". Mooi. Weten we dat ook weer. Blijkbaar hebben ze hier banen en zoeken ze daar mensen bij. Dat iemand HBO/universitair niveau heeft, is volstrekt niet relevant. Het opvullen van banen wel. We hebben een baan voor je of we wurmen je in een baan. Lijkt het motto wel. Of het zo is? Morgen weten we meer. Morgen ga ik met Big Sister op stap. We gaan cv's invullen voor mensen die aan het solliciteren mogen. Of ik dat wel kan?
Tja, met zo'n CV.........
