Die nacht heb ik ettelijke sneeuwvlokken voorbij zien komen.
Ik heb ze ook weer zien smelten.
Ik deed het tien kleuren in de broek. Of misschien wel meer.
Van de stress had ik zelfs keiharde, dodelijk vermoeide wangen.
Leerpuntje .
Was de coach mijn blokkade? Nee.
De sociale dienst? Nee.
Ik was het zelf.
Verstijfd van wantrouwen.
Niet erg verstandig.
Dat moet anders.
Nou ben ik al vijftig geweest dus het is maar de vraag of je zoiets dan nog kunt leren.
Precies 8.15 stapte in bij Big Sister in de auto. Op weg naar de mensen voor wie we cv's zouden maken.
Wat was het geval:
Door de kredietcrisis wordt er op dit moment te weinig werk aangeleverd om alle mensen die een reintegratietraject volgen aan het werk te houden. Gevolg is dat die mensen dus in een kale kantine moeten gaan zitten wachten tot er weer werk binnenkomt. Hebben ze een contract voor 40 uren, mogen ze 40 uren zitten. Alhoewel de soep ook weer niet zo heet gegeten wordt. Mensen mogen dus eerder naar huis. Een deel van de groep is tijdelijk overgeplaatst naar een ander bedrijf en zit daar aan een lijn dingen in en uit te pakken voor een groot schoenenbedrijf. Voor deze mensen gaan we aan de slag.
Het zijn laaggeschoolde mensen maar wel met een goede motivatie. Stuk voor stuk harde werkers. Eigenlijk onbegrijpelijk dat ze geen werk hebben. Zonde ook.
Ze zijn niet boos over het feit dat er geen werk is. Ze lijken het niet erg te vinden dat ze van bedrijf naar bedrijf gesleept worden. Ook in dit bedrijf zitten ze namelijk maar 3 dagenlang.
Ik begrijp hun passiviteit nauwelijks. "Tja, wat kun je eraan doen, he?"
Hebben ze al zoveel meegemaakt dat ze er niet meer in geloven?
Hun machteloosheid raakt me.
De paniek bij het reïntegratiebedrijf ook.
Wezenlijk is het gewoon een grote puinhoop waardoor deze mensen straks weer volledig in de knoei komen. Niet echt een motiverende ervaring. Voor niemand. Deze mensen van goede wil moeten zo gauw mogelijk bij een regulier bedrijf aan de slag, al dan niet voorzien van een flinke zak met geld voor de werkgever.
We vullen de cv's in voorzover dat kan en gaan daar donderdag mee verder op kantoor.
Ik moet toegeven dat ik mijn eerste echte kennismaking met de "werkmensch" niet de beroerdste vond. Sterker nog: ik vond het boeiend. Ingewikkeld, hier en daar vervelend, maar ook boeiend. Niet eenduidig slecht maar zeker ook niet eenduidig goed.
Grijs eigenlijk.
Mijn mail was om moverende redenen in het spamfilter blijven hangen. Lekker handig is dat.
Ik hoop maar dat dat niet weer voorkomt.
Ik heb die nacht geen enkele sneeuwvlok geteld, god zij dank.
