In een eerste post moet je natuurlijk beginnen bij het begin.
Wie ben ik en waar ben ik mee bezig?
Ik ben een bijstandsmoeder die inmiddels Sarah al heeft gezien.
In het bezit van drie prachtige kinderen van 11,11 en 12 en in het bezit van een paar chronische ziektes en wat restverschijnselen van een vorige ziekte.
Daarnaast mag ik me ook nog drs. noemen. Vraag niet hoe het kan, maar het is zo.
Ik ben alweer bijna twaalf jaar geleden in de bijstand gekomen doordat ik ziek werd. Vervolgens 8 jaar lang keihard getraind om mezelf weer op de rails te krijgen.
En, het moet gezegd worden, afgezien van wat juridisch getouwtrek met de sociale dienst om de nodige randproblemen, heeft de sociale dienst mij tot nu toe nog nooit zwaar in de nek zitten hijgen over reïntegratie.
Op dat moment was ik daar ook volstrekt niet aan toe want ik had al moeite genoeg met mijzelf en de kinderen. Gedwongen worden om te werken zou tot de grootst mogelijke ellende hebben geleid.
Nu worden zieke mensen soms ook weer beter.
En geloof me, ziek worden is peanuts vergeleken met beter worden.
Word je ziek dan ben je bijna verzekerd van een netwerk waarvan de meeste mensen het goed met je voor hebben. Dokters, fysiotherapeuten, psychologen, maatschappelijk werkers, je bent verzekerd van een positieve ondersteuning.
Er wordt gekeken naar je mogelijkheden en onmogelijkheden en langzaam maar zeker worden je mogelijkheden uitgebouwd.
Word je beter,dan ben je op een dag weer zover dat je op je eigen benen staat en opeens word je wakker en besef je dat je hele netwerk er niet meer is. Je zorgcircuit is weg en wat is er dan nog over als je zo lang van de wereld bent geweest? Weinig dus. De vrienden die je had uit je werk zijn verder gegaan met hun leven, verhuisd of je hebt ze uit het oog verloren.
Natuurlijk, je zou kunnen zeggen dat je netwerk op straat ligt.
Maar het valt niet mee om iets van een netwerk op te bouwen als je in een zogenaamde 'prachtbuurt' woont. Het netwerk in je buurt moet ook maar net bij jou passen.
Ik hou niet van de Heideroosjes en ook niet van bier en "gezonde" maaltijden die bestaan uit pannekoeken of elleboogjesmacaroni met saus uit een pakje en gehakt.
Er zijn grenzen.
Ik denk graag na over voeding, politiek en zelfs over besturingssystemen en ben in al die jaren in deze buurt nog nooit iemand tegengekomen met dezelfde interesses.
Ik wil graag integreren, zelfs in mijn prachtwijk, maar dan wel met behoud van mijn identiteit.
Natuurlijk heb ik wel een netwerk gevonden waarin ik volledig geïntegreerd ben: het www.
Een Wereld Wijd Web! Wat wil een mens nog meer?
Nou ja, iemand om op te passen als je opeens met een kind naar het ziekenhuis moet, zou natuurlijk handig zijn.....
Maar goed, het Wereld Wijde Web.
Daar heb ik dus wel maatjes gevonden.
Eerst mensen met dezelfde ziektegeschiedenis als ik had, daarna mensen met dezelfde hobby's en passies.
Als er ergens een plek is waar ik kan zijn wie ik ben, is het wel op het internet.
Maar goed, een mens moet natuurlijk niet leven op internet alleen. Dat is niet goed, wel leuk maar niet echt gezellig. Er gaat niks boven mensen. Of, nou ja, er moet toch meer leven zijn dan dat, wat zich achter een monitor afspeelt?
Toen dan ook vanuit de sociale dienst de vraag kwam of ik misschien eens iets aan vrijwilligerswerk zou willen doen, heb ik direct ja gezegd. Het werd een prachttijd.
Ik was helemaal vergeten hoe leuk het kon zijn om onder de mensen te zijn. Gek he?
Drie ochtenden in de week heb ik gewerkt met laaggeletterden en met jongeren die wat extra zorg nodig hadden op weg naar het MBO. Helemaal mijn ding.
Daarnaast was ik inmiddels moderator op een forum geworden.
Ik draaide zeker 20 uren in de week voor de samenleving en voor mijzelf natuurlijk.
Het heeft mij veel opgeleverd. Het is goed weer onder de mensen te komen en op het forum kon ik vrijwel ongelimiteerd mijn eigen capaciteiten benutten. Heerlijk is dat.
Maar het is niet heerlijk genoeg.
Je wilt ook wel weer eens ergens verantwoordelijk zijn voor iets. Dingen uitdenken en opbouwen. En ja, je wilt gewoon beloning. Ik zat nu 20 uren per week te draaien maar meer dan dankbaarheid leverde dat niet op.
Sterker nog: het kostte geld.
Vrijwilligerswerk kost namelijk geld.
Op zich niet erg, want het draait in de wereld niet alleen om geld.
Maar het wordt wel erg wanneer je gemeente het besluit heeft genomen mensen geen vrijwilligersvergoeding te geven terwijl dit wel mag.
Mijn gemeente zet liever wat nieuwe lantaarnpalen neer dan dat ze investeert in mensen die zich positief opstellen.
Tja, dat is ook een keuze natuurlijk.
Al met al was ik rijp voor een verdere stap.
Tenminste....... dat dacht ik.
